Izložba „Sloboda na dah“ korespondira samim nazivom sa aktuelnom globalnom situacijom, čak i u najbanalnijem smislu, aktuelno normiranje pravila i zabrana, privilegija slobodnog disanja, dominantna zbunjenost i nepoverenje u prikazano, predstavljeno, determinišu istinu i pravo na nju. Zamena pojmova i njihovog značenja, manipulisanje i transponovanje fizičke u socijalnu distancu, potkrepljuje ustaljeno skretanje pažnje na otuđenost i izopštenost iz društva, kao tekući problem, njenu vulnerabilnost.
Jedna figura žene, obučene, u ambijentu u kom to nije prirodno, kroz odeću prihvata težinu svog bremena, bez fizičkog ogoljavanja, bez politizovanja feminističkog, ona je junakinja svoje priče.
Voda je i metafora različitih osećajnosti i njeno oružje i štit u sopstvenoj borbi.
Neprijatelj može biti samoća, ali to je privid, zbog svog ambivalentnog karaktera, teška je, ali često neophodna za samospoznaju, samonadgradnju. U sadašnjici je često prisutno, latentno ili eksplicitno podmetanje kulta samoće-samodovoljnosti, kroz samopomoć, jačanje samopouzdanja, pozitivne misle i ultimativni optimizam, ekskluzivne kategorije koje samu samoću čine podnošljivom ili apsurdnom.
Talenat i veština kroz prepoznatljiv jezik realističnog prikaza, u kontinuitetu brane tehniku ulja na platnu i garantuju njen opstanak u eri tehnološkog ambijenta i nepopularnosti etabliranog slikarskog izraza.
Latentno uvlačenje kultnih prikaza muzejskih enterijera u polje slike, u funkciji kulisa samog narativa, promoviše instituciju muzeja i njegovu neophodnost poistovećujući ga sa religijskim konceptom održanja sakralnih toponima, koje je uvek bezuslovno, potpuno i posvećeno.
Ipak, univerzalna religioznost, umetnost ili filozofija rađaju se, žive i opstaju van institucija. Životnost vode i žene u simbiozi višestruko objašnjavaju različite karaktere ženskog principa, njenu polnu i rodnu ulogu, njenu religioznu ili filozofsku mistiku, nju kao neiscrpnu temu umetničke inspiracije, njeno pravo da kroz sve pojave i pojavnosti, ne odlaže pravo na slobodu, i da estetska dimenzija bude uvek poezija koja postaje aktivistički čin individualnog.
Izložba će biti otvorena u galeriji Lucida u Beogradu do 27. novembra.
Par reči o umetnici
Ivana Živić (Sarajevo, 1979) je slikarka koja živi i radi u Beogradu.
Diplomirala je slikarstvo 2004. godine na Fakultetu Likovne Umetnosti u Beogradu, odsek za slikarstvo, gde je i magistrirala dve godine kasnije. Od 2006. je stalna članica Udruženja Likovnih Umetnika Srbije (ULUS), od kada je prisutna na 22 samostalne i preko 50 grupnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Dobitnica je nagrade za crtež Salona lepih umetnosti Francuske (Salon des Beaux Arts 2019), nagrade iz crtačkog fonda Vladimir Veličković (2016), Prve nagrade Rotari Kluba (2014), nagrade za produkciju rada iz fondacije Dimitrije Bašičević Mangelos (2012), kao i Diplome za crtež sa Drugog Bijenala crteža u Pančevu (2009).
Izlagala je na Nord Art-u (2017 i 2016), kao i na The Other Art Fair-u u partnerstvu sa Saatchi Online galerijom u Londonu (2019). Učestvovala je na umetničkim rezidencijiama: Mesec srpske umetnosti u Arthab centru Abudabi, UAE (2018), GLOART centru u Lanakenu, Belgija (2015) i Cite Internationale des Arts Paris u Francuskoj (2009). Njeni radovi se nalaze u Wiener Städtische kolekciji savremene srpske umetnosti kao i u mnogobrojnim privatnim kolekcijama širom sveta.
Izvor: City magazine
