Delo Mona Liza, italijanskog slikara Leonarda da Vinčija, jedno je od onih koja su najčešće reprodukovana i reinterpretirana kroz istoriju, ali nikada na način kako je to uradio japanski umetnik Keita Sagaki.
Iz daljine, Sagakijeva replika izgleda kao crtež u tehnici tuša i pera. Međutim, pažljiviji pogled izbliza otkriva da je kompozicija sastavljena od stotina malenih strip karaktera.
Tako se crtež psa nalazi na mestu Mona Lizinog obraza, dok se nasmejana mačka proteže duž njenog nosa. Skica planete Saturn, recimo, lebdi po površini Mona Lizinog čela.
Neki od korišćenih karaktera mogu delovati poznato poklonicima japanske anime i mange. I dok su svi crteži ovog umetnika originalni u tehničkom smislu, Sagaki priznaje da je njegov rad u velikoj meri inspirisan umetnicima i kolektivima poput Osamu Tezuke, Fuji Fujiko i studia Ghibli.
Mona Liza nije jedina slika nekog od starih majstora koju je Sagaki reprodukovao služeći se manga-inspirisanim likovima. Sagaki je pre ovoga već kreirao sopstvenu verziju Leonardove Tajne večere, Botičelijevog Rađanja Venere i Hokusaijevog Velikog talasa kod Kanagave.
Sagaki je reprodukovanje poznatih dela u svom prepoznatljivom stilu započeo 2004. godine, videvši ga kao interesantan način da poveže umetnost zapadnjačke civilizacije sa manga i anime likovima koje je voleo kao dete.
Neobična fuzija remekdela zapadne umetnosti i japanske pop kulture donela je Sagakiju slavu i brojne poštovaoce širom sveta, a njegova umetnost prikazuje se na izložbama sve do Nemačke i Portugala.
Trenutno, umetnik priprema izložbu u Hong Kongu, koja će biti otvorena tokom marta u galeriji Fabrik. Za tu priliku, Sagaki će prikazati seriju reprodukcija baroknih dela među kojima su i replike Karavađovog Dečaka sa korpom voća, Vermerove Devojke koja čita pismo kraj otvorenog prozora i Rembrantove Žene koja se kupa u potoku.
Kustos izložbe, Džejson Svejn (Jason Sveinn) veruje da naklonost prema Sagakijevim crtežima delom leži u načinu na koji on tretira mangu i anime kao ozbiljne umetničke forme.
Način rada ovog japanskog umetnika podrazumeva da on prethodno ne pravi skice i nacrte svojih dela već umesto toga, crta direktno na papiru korišteći tuš. Crteži variraju u dimenzijama, od onih u veličini A4 papira pa do radova širine čitavih 3 metra.
Budući da samo jedna greška može uništiti čitav rad, Sagaki ovome posvečuje veliku pažnju radeći ponekad na jednom delu i po godinu dana.
Ovakav pristup umetnosti, delom je inspirisan i interesovanjem za Budizam, otkriva Sagaki. Kao jednu od najranijih uspomena iz detinjstva, umetnik pamti posetu centru za meditaciju Toga Meiso no Sato u japanskoj prefekturi Tojama gde je bilo izloženo nekoliko mandala – budističkih slika bogatog kolorita koje predstavljaju kosmos. Kao i Sagakijeva dela, mandale su sastavljene od sitnih pojedinačnih delova koji u kombinaciji kreiraju ukupnu sliku.
Sa druge strane, Sagakijeva inspiracija je duboko povezana sa zapadnjačkom slikarskom tradicijom.
Pri donošenju odluke koje od remek dela će reprodukovati, umetnik se služi striktno postavljenim kriterijumima, od kojih je najvažniji taj da delo bude čuveno i lako prepoznatljivo.
Umetnik takođe bira slike koje odražavaju jak kontrast, te je tako u situaciji da podešava gustinu svojih anime karaktera. Međutim, uprkos očiglednoj verodostojnosti njegovih reprodukcija, Sagaki priznaje da najčešće radi replike starih majstora bez da ih prethodno prouči.
