Ambijenti monumentalnih enterijera su predstavljeni najčešće sa malim grupama ljudi koji su u stanju neodređenog i neusmerenog kretanja, naizgled u iščekivanju. Na nekim slikama ti enterijeri izgledaju kao pusti i ispražnjeni prostori.
Već više godina unazad slikarstvo Ljiljane Šunjevarić zasniva se na snažnim i simboličkim prizorima međuodnosa ljudi u kretanju i različitih prostora poput močvara, šuma, dolina reka ili plaža. Česta tema u njenom radu jesu migracije. Umetnica promišlja istorijske seobe naroda u odnosu na savremene migracije kao odnose kretanja ljudi i monumentalnih prostora koji neretko sugerišu na društvene, političke pa i lične uzroke i svojstva tih pokreta. U ikonografskom smislu to su mahom predstave velikih grupa ljudi u prirodi ili u spoljašnjem prostoru, na otvorenim teritorijama ili u pejzažima.
Klupe ovde nisu postavljene samo kao funkcionalni mobilijar već referišu na mesta zaustavljanja ili čekanja upućujići na taj način na slike kao prizore tranzitnih punktova. Instalacijom u prostoru potencira se ideja otuđenosti ljudi ne samo u odnosu na naslikane prizore već i u odnosu na sam galerijski prostor pa se takvim postupkom pojačava i dejstvo slikarskih prizora u prostoru.
Po rečima autorke, „Stanice“ su, u konteksu današnjice, postale ne samo označitelji kretanja već i mesta neizvesnih zaustavljanja, administrativnih zabrana i gotovo beskrajnih onespokojavajućih čekanja. Time je ovaj rad, započet 2019. godine, iako promišljan i planiran pre pandemije korona virusa, dobio povećanu aktuelnost i postao aluzija na svet koji se iznenada zaustavio.